donderdag 29 november 2012

Reggio Emilia, banaan en nóg een fotoshoot (week 17)


Op 15 november heeft Yara kennis gemaakt op kinderdagverblijf De Nooterhof. Ik ben als een blok gevallen voor deze plek. Natuurlijk vanwege de locatie: elke dag spelen de kindjes in het Doepark met overalletjes en laarsjes aan. Maar ook vanwege hun visie, gebaseerd op de benadering van Reggio Emilia. Dat betekent zo ongeveer: uitgaan van de creativiteit en verbeeldingskracht van het kind.

Dat dat geen holle frasen zijn uit een pedagogisch beleidsplan, blijkt uit het enthousiasme waarmee de medewerksters hierover vertellen. Blaadjes tekenen? Geen kleurplaat printen, maar buiten blaadjes zoeken en deze natekenen. Alles is goed, want zo ziet het blaadje er voor dit kind uit. Buiten spelen? Geen plastic emmertjes en schepjes mee, maar lekker met je handjes in de aarde. Weinig lelijk speelgoed en veel hout. De kindjes knutselen met natuurlijke en hergebruikte materialen, zoals gekleurd zand en lege botervlootjes. Van hun kunstwerken worden fotos gemaakt die in een portfolio terecht komen. De natuur wordt nauw gevolgd: er hingen doorgeknipte petflessen voor het raam, waarin zaadjes waren gezaaid, zodat alle peuters kunnen zien wat er van dag tot dag in de aarde gebeurt.

Ja, van die dingen gaat mijn hart sneller kloppen. En ik vind het geweldig dat medewerkers op een kinderdagverblijf met overtuiging vanuit een visie werken. Dat ben ik niet gewend. Als lid van de oudercommissie van de crèche van Lieuwke kon ik me zó opwinden over de liefdeloze, commerciële instelling van die organisatie. Maar bij de Nooterhof lijkt het erop dat er nog hoop is voor de Nederlandse kinderopvang.

Over een jaartje zullen we zien of het zo mooi is als het lijkt. Eerst moet Yara zich daar thuis gaan voelen. Tijdens de kennismaking lag ze alvast tevreden in de box te lachen naar de spiegel boven haar.

Diezelfde middag waren we bij Prenatal en nodigde een fotografe ons uit voor een vrijblijvende fotoshoot. Yara was goed gehumeurd en zag er allerliefst uit, met een mutsje van vroeger en een poncho uit de Terre-des-hommes-winkel. Het kon niet mooier! De fotograaf en andere moeders smolten. Ah wat een schatje!, Ik hoop zó dat ik ook nog een meisje krijg!, Ja, wat moet je nou met jongens?, Waar heb je die kleertjes vandaan?  Yara zette haar liefste lachjes op en ik gloeide van trots. Anderhalve week later kocht ik veel te dure fotos.

De dag daarvoor proefde Yara haar eerste fruithapje: twee hapjes geprakte banaan. Smakken, spugen, likken en  lachen! En die lach werd steeds groter: ze zat te smullen!
Ook over fruithapjes kan ik een betoog opzetten. Vijf jaar geleden deed ik dat ook, te pas en te onpas, tegen mensen met of zonder baby. Maar daarover een volgende keer meer.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten